🌩️ Dodatnie Różnice Kursowe W Rachunku Zysków I Strat

W związku z powyższym, użytkownik ma możliwość ewidencji niezrealizowanych różnic kursowych wyliczonych na dzień bilansowy (tzw. statystyczne różnice kursowe) w postaci dekretu dokumentu bilansu otwarcia i dokumentu noty memoriałowej (dokument BO wykorzystywany jest w momencie rozpoczęcia pracy z systemem, natomiast dokument noty

Różnice kursowe w rachunku przepływów pieniężnych stanowią jeden z większych problemów, z jakim borykają się przedsiębiorstwa zobligowane przepisami ustawy o rachunkowości do przygotowania tego sprawozdania. W cash flow należy bowiem zwrócić szczególną uwagę nie tylko na segment, w jakim pojawią się różnice (operacyjny, inwestycyjny, finansowy), ale też na fakt, czy różnice te mają wymiar pieniężny (czyli nastąpiła ich rzeczywista realizacja), czy też są to niepieniężne (niezrealizowane) różnice kursowe, wynikające jedynie z wyceny danych pozycji w walutach obcych. Zgodnie z wytycznymi zawartymi w Krajowym Standardzie Rachunkowości nr 1 „Rachunek przepływów pieniężnych”, wszystkie różnice kursowe, bez względu na ich charakter (zrealizowane/niezrealizowane), ujmowane są w działalności operacyjnej jako korekta w pozycji Zyski (straty) z tytułu różnic kursowych. Standard precyzuje, że w zakres tej korekty wchodzi: wyłączenie zrealizowanych różnic kursowych niedotyczących działalności operacyjnej i przesunięcie ich do tych działalności, których dotyczą, a więc do działalności inwestycyjnej lub finansowej, wyłączenie niezrealizowanych (naliczonych memoriałowo) różnic kursowych niedotyczących działalności operacyjnej, ponieważ nie powodują one zmiany stanu środków pieniężnych i ich ekwiwalentów, wyłączenie różnic kursowych z tytułu wyceny środków pieniężnych zgromadzonych na rachunkach walutowych i w kasie jednostki. Pierwsza korekta powoduje, że możliwe jest „przesunięcie” zrealizowanych różnic kursowych i wykazanie ich w ramach przepływów pieniężnych tego segmentu rachunku, w którym różnice te wystąpiły. Dokonywana jest zatem korekta wyniku finansowego (różnice dodatnie ze znakiem minus, różnice ujemne ze znakiem plus), a następnie przepływy pieniężne z tytułu tych różnic są wykazywane odpowiednio w działalności inwestycyjnej lub finansowej, ze znakiem zgodnym z charakterem przepływu: różnice kursowe dodatnie ze znakiem plus, różnice kursowe ujemne ze znakiem minus. Różnice, o których mowa, są wykazywane łącznie z kwotą operacji, która je spowodowała, np. spłata kredytu zaciągniętego w walucie obcej jest przeliczana według kursu na dzień spłaty zobowiązania i wykazana jako wydatek w przepływach pieniężnych z działalności finansowej. Pozostałe 79% artykułu dostępne jest dla zalogowanych użytkowników serwisu. Jeśli posiadasz aktywną prenumeratę przejdź do LOGOWANIA. Jeśli nie jesteś jeszcze naszym Czytelnikiem wybierz najkorzystniejszy WARIANT PRENUMERATY. Zaloguj Zamów prenumeratę Kup dostęp do artykułu Zobacz również Kiedy można przeprowadzić windykację na koszt dłużnika? Prowadzenie działalności gospodarczej niesie ze sobą ryzyko napotkania kontrahenta, który nie ureguluje wymagalnych zobowiązań. Powody takich sytuacji są różne. Jednak niezależnie od przyczyny, często jedynym wyjściem okazuje się wszczęcie sprawy sądowej. Warto wiedzieć, że kosztami takiego postępowania można obciążyć dłużnika. Jak to zrobić? Czytaj więcej Produkty komplementarne warte uwagi Rynek coraz bardziej przypomina system naczyń połączonych. Mogliśmy się o tym boleśnie przekonać, gdy dwuletnie zmagania z pandemią, a teraz wojna w Ukrainie odbiły się na zachwianiach wielu sektorów gospodarki. Musimy zatem ustawiać swój radar w stronę coraz większej liczby branż, by nie pominąć zmian, które na nich zachodzą i które w ostateczności wpłyną na obszar naszego działania. Czytaj więcej

a) różnice kursowe dodatnie - Wn konto 13-1 "Rachunek walutowy" - Ma konto 75-0 "Przychody finansowe", b) różnice kursowe ujemne - Wn konto 75-1 "Koszty finansowe", - Ma konto 13-1 "Rachunek walutowy". Należy podkreślić, że w uzasadnionych przypadkach różnice kursowe zalicza się do kosztu wytworzenia produktów lub ceny nabycia

Data publikacji: 2018-02-18 Przedsiębiorca, który zawiera transakcje krajowe lub zagraniczne wyrażone w walutach obcych, prędzej czy później musi spotkać się z terminem „różnice kursowe”. Ich powstanie wynika z tego, że wartość transakcji po przeliczeniu na złote w momencie przeprowadzenia jest inna niż wartość tej transakcji w momencie jej faktycznego rozliczenia, np. zapłaty. W zależności od wzajemnych relacji między kursami walut występują dodatnie lub ujemne różnice kursowe, które zwiększają przychody lub koszty Przyczyny powstawania różnic kursowych i ich rodzaje w ujęciu bilansowym i podatkowym Transakcje wyrażone w walucie obcej, jak np. sprzedaż towarów i usług lub ich zakup, są przeliczane na złote dwukrotnie, a mianowicie: pierwszy raz - w momencie dokonania transakcji sprzedaży lub zakupu, drugi raz - w momencie otrzymania lub dokonania zapłaty. Ze względu na to, że kursy walut obcych, pod wpływem prawa popytu i podaży oraz czynników makroekonomicznych, ulegają ciągłym zmianom, kurs zastosowany do przeliczenia transakcji w momencie jej przeprowadzenia jest zwykle inny niż kurs zastosowany do przeliczenia tej transakcji w momencie zapłaty. W zależności od wzajemnych relacji między kursami walut występują dodatnie lub ujemne różnice kursowe, które zwiększają przychody lub koszty przedsiębiorcy bądź wpływają na cenę nabycia albo koszt wytworzenia danego składnika firmowego majątku. Różnice kursowe dzielimy również na zrealizowane i niezrealizowane, podatkowe i niepodatkowe, a także na różnice kursowe wynikowe i bilansowe. Jak określać kursy walut przy przeliczaniu transakcji wyrażonych w walutach obcych - wyjaśnienie podstawowych pojęć Aby transakcje wyrażone w walutach obcych można było ująć w księgach rachunkowych czy ewidencjach podatkowych, muszą zostać przeliczone na złote. Ich odpowiednie przeliczenie jest także niezbędne do prawidłowego ustalenia różnic kursowych. Na potrzeby tego przeliczenia może być zastosowany kurs średni NBP, kurs faktycznie zastosowany oraz kurs historyczny. Kurs średni NBP W naszym kraju informację o średnich kursach walut publikuje każdego dnia bank centralny, czyli Narodowy Bank Polski. Kursy te, ustalane dla 35 najpopularniejszych światowych walut, mają charakter statystyczno-informacyjny, wobec czego różnią się od kursów stosowanych w kantorach walutowych czy bankach. Niemniej jednak średnie kursy walut podawane przez NBP pełnią bardzo ważną rolę, ponieważ są podstawą rozliczania transakcji zawieranych w walutach obcych. Narodowy Bank Polski publikuje 3 tabele kursowe oznaczone jako A, B i C, z czego kursów średnich dotyczą tabele A i B. Najpopularniejszą tabelą kursów średnich walut obcych jest tabela A, w której można znaleźć średnie kursy 35 walut w relacji do złotego. Zasady obliczania tych kursów wynikają z uchwały nr 51/2002 Zarządu Narodowego Banku Polskiego z 23 września 2002 r. w sprawie sposobu wyliczania i ogłaszania bieżących kursów walut obcych, opublikowanej w Dzienniku Urzędowym NBP nr 14/2002. Z uchwały tej wynika, że kursy w tabeli A są ustalane w ten sposób, że w dniu roboczym pomiędzy godziną a NBP kieruje zapytanie do 10 krajowych banków o kursy kupna i sprzedaży EUR/PLN i USD/PLN. Na tej podstawie NBP oblicza średnie kursy EUR/PLN i USD/PLN, odrzucając po dwie najwyższe i najniższe wartości (po wcześniejszym uśrednieniu stawek kupna i sprzedaży), co powoduje, że relacja EUR i USD do złotego jest obliczana na podstawie sześciu uśrednionych kwotowań z banków. Następnie NBP, wykorzystując uzyskany kurs EUR/PLN, ustala inne relacje wymienne (np. CHF/PLN, GBP/PLN i inne). Do tego celu wykorzystuje się dane z agencji informacyjnych (Reuters i Bloomberg). Opracowana w ten sposób tabela A pojawia się na stronie internetowej NBP ( w każdy dzień roboczy między godziną i Poniżej przykład tabeli A ogłoszonej przez NBP 29 grudnia 2017 r. Tabela nr 251/A/NBP/2017 z dnia 29 grudnia 2017 r. Ze względu na to, że średnie kursy walut obowiązujące danego dnia są publikowane przez NBP dopiero około południa, przepisy prawa bilansowego i podatkowego, w zakresie przeliczania transakcji wyrażonych w walutach obcych na złote, odnoszą się do kursów średnich ogłoszonych przez NBP na dzień poprzedzający przeprowadzenie transakcji, tj. na dzień poprzedzający powstanie przychodu, poniesienie kosztu, powstanie obowiązku podatkowego w VAT czy otrzymanie bądź dokonanie zapłaty. UWAGA Tabela A ogłaszana przez NBP ( w której prezentowane są średnie kursy 35 najpopularniejszych walut świata, na gruncie prawa bilansowego i podatkowego stanowi podstawę do przeliczania na złote transakcji wyrażonych w walucie obcej. Przykład 1 Podatnik 10 listopada 2017 r. dokonał dostawy towarów w ramach WDT i tego samego dnia wystawił fakturę na kwotę 20 000 euro. Dla celów podatku dochodowego, podatku VAT i ustawy o rachunkowości przychód ze sprzedaży przeliczono na złote według kursu średniego NBP ogłoszonego na 9 listopada 2017 r., który wynosił 4,2308 PLN/EUR (tabela nr 217/A/NBP/2017). Wartość przychodu ze sprzedaży wyniosła 84 616 zł (20 000 euro × 4,2308 PLN/EUR). Narodowy Bank Polski podaje również średnie kursy mniej popularnych walut, w tym np. funta egipskiego (EGP), peso argentyńskiego (ARS), rubla białoruskiego (BYN) itd. Można je odnaleźć w tabeli B, która jest aktualizowana w każdą środę między a Kurs faktycznie zastosowany Pojęcie "kurs faktycznie zastosowany" występuje zarówno w prawie bilansowym (art. 30 ust. 2 pkt 1 ustawy o rachunkowości; dalej: uor), jak i w ustawach o podatku dochodowym (art. 24c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; dalej: updof, oraz art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych; dalej: updop).Faktycznie zastosowany kurs waluty to taki kurs, który został rzeczywiście, realnie zastosowany do przeprowadzenia operacji gospodarczej w ten sposób, że na jego podstawie, w oparciu o wyrażoną w nim cenę waluty, doszło do przeprowadzenia operacji finansowej przewalutowania. Chodzi tu o kurs waluty, po którym podatnik faktycznie sprzedał lub nabył walutę obcą. Jak wyjaśnił NSA w wyroku z 26 stycznia 2016 r. (II FSK 3030/13): (...) "faktycznie zastosowany kurs waluty" to taki kurs, który był w istocie, rzeczywiście, naprawdę zastosowany. Taką cechę można z nim natomiast wiązać tylko wtedy, gdy na jego podstawie, w oparciu o wyrażoną w nim cenę waluty, w istocie doszło do przeprowadzenia operacji finansowej przewalutowania, czyli do wyrażenia w danej walucie wartości pieniężnej określonej pierwotnie w innej walucie. (…) jeżeli otrzymanie należności lub zapłata zobowiązania nie wiązały się z faktycznym zastosowaniem jakiegokolwiek kursu waluty, ponieważ realizacja płatności następowała w określonej walucie bez zamiany wyrażonej w niej wartości na inną walutę (...) do obliczenia wartości różnic kursowych należy, zgodnie z art. 15a ust. 4 zastosować średni kurs NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień, w którym różnice kursowe wystąpiły. Na okoliczności faktycznego zastosowania kursu waluty wskazał również Dyrektor IS w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 8 lutego 2016 r. (ILPB4/4510-1-556/15-2/ŁM), w której czytamy, że: (...) brzmienie przepisu art. 15a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza swego rodzaju "ograniczenie" do uwzględniania dla celów obliczania różnic kursowych kursu faktycznie zastosowanego do konkretnych przypadków wymienionych w pierwszym zdaniu tego przepisu, tj. sprzedaży waluty obcej, kupna waluty obcej, otrzymania należności lub zapłaty zobowiązania w walucie obcej, czyli do sytuacji, w których dojdzie w rzeczywistości do zastosowania konkretnego, faktycznego kursu walutowego. Z przepisu tego wynika, że jeżeli podatnik nie kupuje ani nie sprzedaje waluty lub nie następuje faktyczne (rzeczywiste) zastosowanie kursu waluty, tj. nie dochodzi do przewalutowania otrzymywanej należności lub płaconego zobowiązania (np. przez bank do przeliczenia wpływu środków z tytułu otrzymywanej należności lub wypływu środków z tytułu zapłaty zobowiązania po konkretnym, rzeczywistym kursie przeliczeniowym), wówczas zastosowanie znajdzie kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień. Tym samym za kurs waluty faktycznie zastosowany można uznać kurs sprzedaży banku, z którego usług korzysta dany podmiot, obowiązujący w dniu dokonania zakupu waluty obcej lub kurs indywidualnie wynegocjowany z bankiem, kurs kupna banku, z którego usług korzysta dany podmiot, obowiązujący w dniu dokonania odsprzedaży waluty obcej lub kurs indywidualnie wynegocjowany z bankiem, kurs zastosowany przez kantor w dniu zakupu lub odsprzedaży waluty obcej. Jeśli podatnik wpłaca na rachunek walutowy walutę obcą kupioną w banku lub kantorze, powinien ją wycenić według kursu sprzedaży, który został faktycznie zastosowany przez bank lub kantor. Natomiast rozchód waluty obcej, który nastąpił w związku z jej wymianą na złote w banku lub kantorze, należy przeliczyć na złote według kursu kupna faktycznie zastosowanego przez bank lub kantor. Przykład 2 Spółka kupiła w kantorze walutowym 10 000 dolarów amerykańskich (USD) po kursie 3,6720 PLN/USD. Środki te następnie zasiliły firmowy rachunek walutowy. Wpływ waluty na rachunek walutowy należy wycenić według kursu sprzedaży, który został faktycznie zastosowany przez kantor. Jego wartość wyniosła 36 720 zł (10 000 USD × 3,6720 PLN/USD). Z kursem faktycznie zastosowanym będziemy mieli także do czynienia w przypadku przelewu środków pieniężnych między rachunkiem złotówkowym a rachunkiem walutowym. W momencie przelewu środków z rachunku złotówkowego na rachunek walutowy bank dokonuje sprzedaży waluty obcej, wobec czego kupioną od banku walutę obcą należy przeliczyć na złote według faktycznie zastosowanego przez bank w danym dniu kursu sprzedaży. Jeżeli natomiast następuje przelew środków z rachunku walutowego na rachunek złotówkowy, to bank dokonuje zakupu waluty obcej. Transakcję tę należy przeliczyć na złote według kursu kupna faktycznie zastosowanego przez bank w dniu odsprzedaży waluty. Przykład 3 Spółka posiada na rachunku walutowym 15 000 euro. W związku z koniecznością uregulowania zobowiązania wobec krajowego dostawcy sprzedała bankowi 3000 euro po kursie 4,2300 PLN/EUR, który jest faktycznie zastosowanym przez bank kursem kupna waluty obcej. Rozchód waluty obcej z rachunku walutowego spółka przeliczyła na złote według kursu kupna banku, z którego usług korzystała, tj. 4,2300 PLN/EUR. Wartość rozchodu waluty obcej z rachunku walutowego wyniosła 12 690 zł (3000 euro × 4,2300 PLN/EUR). Ta sama kwota wpłynęła na rachunek złotówkowy spółki, z którego spółka uregulowała zobowiązanie wobec krajowego kontrahenta. Z art. 24c ust. 5 updof oraz art. 15a ust. 5 updop wynika, że jeżeli faktycznie zastosowany kurs waluty jest wyższy lub niższy odpowiednio o więcej niż powiększona lub pomniejszona o 5% wartość kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień faktycznie zastosowanego kursu waluty, organ podatkowy może wezwać strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających zastosowanie kursu waluty. W razie niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają zastosowanie faktycznego kursu waluty, organ podatkowy określi ten kurs opierając się na kursach walut ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski. Kurs historyczny Dla celów bilansowych, na podstawie art. 35 ust. 8 w zw. z art. 34 ust. 4 pkt 1-3 uor ( z 2017 r. poz. 2342 ze zm.), do rozchodu waluty obcej z rachunku walutowego jednostki mogą stosować kurs historyczny, tj. kurs, po jakim wyceniono wpływ waluty na rachunek. Wówczas rozchód waluty (np. zapłata zobowiązania) z rachunku dokonywany jest według jednej z trzech metod, których zastosowanie decyduje o kolejności rozchodu waluty obcej z rachunku walutowego, a mianowicie według: metody FIFO, czyli "pierwsze przyszło - pierwsze wyszło", metody LIFO, czyli "ostatnie przyszło - pierwsze wyszło", kursów średnioważonych. Zastosowanie metody polegającej na wycenie rozchodu waluty według kursu historycznego daje określone korzyści związane ze zmniejszonym nakładem pracy, ponieważ metoda ta skutkuje tym, że na rachunku walutowym nie powstają różnice kursowe od własnych środków pieniężnych. To rozwiązanie stosowane dla celów bilansowych niestety nie może być przyjęte dla celów podatkowych w przypadku, gdy jednostka ustala różnice kursowe metodą podatkową na podstawie art. 24c updof oraz art. 15a updop (więcej na temat podatkowych metod ustalania różnic kursowych w punkcie Ustalanie różnic kursowych według metody podatkowej). Podatnicy ustalający, dla celów podatku dochodowego, różnice kursowe metodą podatkową do wyceny rozchodu waluty obcej z rachunku walutowego nie mogą stosować kursu historycznego, tj. kursu, po jakim wyceniony został uprzednio wpływ waluty. Dla celów podatkowych do wyceny operacji na rachunku walutowym (gdy nie dochodzi do faktycznej wymiany waluty) są oni zobowiązani przyjąć: 1) przy wpływie walut - średni kurs NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wpływu środków w walucie obcej na rachunek walutowy (np. w związku z otrzymaniem należności w walucie obcej), 2) przy rozchodzie walut - średni kurs NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wypływu środków w walucie obcej z rachunku walutowego (np. na skutek zapłaty zobowiązania w walucie obcej). Przykład 4 Jednostka posiada rachunek walutowy, na który 6 lutego wpłynęła należność w kwocie 5000 euro. Otrzymaną zapłatę wyceniono według kursu średniego NBP z dnia poprzedzającego wpływ, tj. według kursu 4,20 PLN/EUR (kurs przykładowy). Przy czym kwota 5000 euro to jedyne środki na tym rachunku. Dwa dni później jednostka uregulowała za pomocą rachunku walutowego zobowiązanie wobec kontrahenta w kwocie 1000 euro. Do wyceny tego rozchodu zastosowano kurs historyczny, po którym wyceniono wpływ waluty na rachunek, tj. kurs 4,20 PLN/EUR. 1. Zastosowanie kursu historycznego do rozchodu waluty z rachunku walutowego w kwocie 1000 euro powoduje, że nie występują na tym rachunku różnice kursowe od własnych środków pieniężnych. Do wpływu i wypływu waluty zastosowano bowiem ten sam Na rozrachunkach z kontrahentem, wobec którego jednostka uregulowała zobowiązanie w kwocie 1000 euro, wystąpiła różnica kursowa ustalona między kursem średnim NBP z dnia poprzedzającego poniesienie kosztu a kursem średnim NBP z dnia poprzedzającego wpływ waluty na rachunek (tj. kursem, który jednostka zastosowała do wyceny wpływu środków pieniężnych na rachunek). Różnica ta, dla celów podatku dochodowego, nie spełnia warunków do uznania jej za podatkową różnicę kursową. Jeśli nie dochodzi do wymiany walut, to za podatkowe różnice kursowe uznaje się różnice między kursem średnim z dnia poprzedzającego poniesienie kosztu a kursem średnim z dnia poprzedzającego wypływ (a nie wpływ) waluty w celu zapłaty zobowiązania. Dodatnie oraz ujemne różnice kursowe Zasadniczo różnice kursowe powstają: na rozrachunkach w związku z otrzymaniem lub dokonaniem zapłaty, w związku z wyceną bilansową aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, w związku z rozchodem waluty obcej z rachunku walutowego lub kasy walutowej, jako różnice kursowe od własnych środków pieniężnych. Różnice kursowe mogą być rozpoznawane jako dodatnie lub ujemne, przy czym dodatnie różnice kursowe zwiększają przychody, natomiast ujemne różnice kursowe zwiększają koszty. Dodatnie różnice kursowe powstają wtedy, gdy w wyniku transakcji walutowej następuje wzrost dochodu (majątku) przedsiębiorcy, co może być spowodowane np. zwiększeniem przychodów (należności) o różnicę kursową lub zmniejszeniem kosztów (zobowiązań) o różnicę kursową. Natomiast ujemne różnice kursowe powstają, gdy skutkiem transakcji walutowej jest przykładowo zmniejszenie przychodów (należności) o różnicę kursową lub zwiększenie kosztów (zobowiązań) o różnicę kursową. Przykład 5 Spółka w styczniu nabyła towar od niemieckiego kontrahenta, co potwierdzała otrzymana faktura wystawiona 10 stycznia na kwotę 10 000 euro. Zakup wyceniono według kursu średniego NBP z 9 stycznia, który wynosił 4,25 PLN/EUR (kurs przykładowy). 24 stycznia spółka uregulowała swoje zobowiązanie z rachunku walutowego. Rozchód waluty wyceniono według kursu średniego NBP z 23 stycznia, który wynosił 4,15 PLN/EUR (kurs przykładowy). Waluta znajdująca się na rachunku, w dniu jej wpływu została wyceniona według kursu 4,20 PLN/ pomija kwestię rozliczenia VAT z tytułu WNT. Spółka ustaliła różnice kursowe w sposób następujący: 1. Różnice kursowe na rozrachunkach: a) wartość zobowiązania na dzień powstania wyniosła 42 500 zł (10 000 euro × 4,25 PLN/EUR), b) wartość zobowiązania na dzień zapłaty wyniosła 41 500 zł (10 000 euro × 4,15 PLN/EUR), c) w związku z dokonaną zapłatą wartość zobowiązania uległa zmniejszeniu o dodatnią różnicę kursową w kwocie 1000 zł (42 500 zł - 41 500 zł). 2. Różnice kursowe od własnych środków pieniężnych: a) wartość waluty w dniu wpływu na rachunek walutowy wynosiła 42 000 zł (10 000 euro × × 4,20 PLN/EUR), b) wartość waluty w dniu rozchodu z rachunku walutowego wynosiła 41 500 zł (10 000 euro × × 4,15 PLN/EUR), c) w związku z rozchodem waluty wycenionym po kursie niższym niż jej wpływ powstała ujemna różnica kursowa w kwocie 500 zł (42 000 zł - 41 500 zł). Ewidencja zdarzeń dotyczących powstania różnic kursowych w związku z zapłatą za dostawę towarów może przebiegać następująco:1. Faktura - zakup towaru w ramach WNT (10 000 euro × 4,25 PLN/EUR)Wn "Rozliczenie zakupu" 42 500Ma "Rozrachunki z zagranicznymi dostawcami" 42 500 - w analityce: konto imienne kontrahenta2. WB - uregulowanie zobowiązania wobec kontrahentaWn "Rozrachunki z zagranicznymi dostawcami" 41 500 - w analityce: konto imienne kontrahentaMa "Rachunek walutowy" 41 5003. PK - rozliczenie dodatniej różnicy kursowej powstałej na rozrachunkachWn "Rozrachunki z zagranicznymi dostawcami" 1 000 - w analityce: konto imienne kontrahenta Ma "Przychody finansowe" 1 000 - w analityce: "Dodatnie różnice kursowe"4. PK - rozliczenie ujemnej różnicy kursowej od własnych środków pieniężnychWn "Koszty finansowe" 500 - w analityce: "Ujemne różnice kursowe"Ma "Rachunek walutowy" 500 Dla celów podatku dochodowego różnice kursowe powstają w związku z otrzymaniem lub dokonaniem zapłaty. Przy czym dodatnie różnice kursowe powstają na zasadach określonych przez art. 24c ust. 2 updof oraz art. 15a ust. 2 updop. Natomiast ujemne różnice kursowe powstają po spełnieniu warunków określonych przez art. 24c ust. 3 updof oraz art. 15a ust. 3 updop (patrz: punkt Ustalanie różnic kursowych według metody podatkowej). Zrealizowane oraz niezrealizowane różnice kursowe (podatkowe i niepodatkowe) Pojęcia "zrealizowane różnice kursowe" oraz "niezrealizowane różnice kursowe" nie wynikają ani z prawa bilansowego, ani z prawa podatkowego. W praktyce pojęciem zrealizowanych różnic kursowych przyjęło się określać różnice powstałe w związku z dokonaniem płatności w walucie obcej. Powstają one w momencie zapłaty należności lub zobowiązania. W rezultacie są one zbieżne z różnicami kursowymi ustalanymi dla celów podatku dochodowego na podstawie art. 24c ust. 2 i 3 updof oraz art. 15a ust. 2 i 3 updop, co powoduje, że zrealizowane różnice kursowe są jednocześnie podatkowymi różnicami kursowymi. Przykład 6 30 stycznia podatnik dokonał sprzedaży usługi na rzecz zagranicznego kontrahenta i w tym samym dniu wystawił fakturę na kwotę 2000 funtów brytyjskich (GBP). Kurs średni NBP z dnia poprzedzającego uzyskanie przychodu (powstanie należności), tj. z 29 stycznia, wynosił 4,80 PLN/GBP (kurs przykładowy). Wartość przychodu (należności) w momencie powstania wyniosła 9600 zł (2000 GBP × 4,80 PLN/GBP). 15 lutego na rachunek walutowy podatnika wpłynęła zapłata za wykonaną usługę. Kurs średni NBP z 14 lutego wynosił 4,70 PLN/GBP (kurs przykładowy). Wartość przychodu (należności) w momencie otrzymania zapłaty wyniosła 9400 zł (2000 GBP × 4,70 PLN/GBP). W związku z otrzymaną zapłatą powstała zrealizowana ujemna różnica kursowa w kwocie 200 zł [2000 GBP × (4,80 PLN/GBP - 4,70 PLN/GBP)]. Na podstawie art. 24c ust. 3 pkt 1 updof oraz art. 15a ust. 3 pkt 1 updop różnica ta jest jednocześnie kosztem podatkowym. Z kolei niezrealizowane różnice kursowe to różnice inne niż związane z dokonaną zapłatą w walucie obcej. Generalnie terminem tym określa się różnice kursowe powstałe w związku z wyceną bilansową aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej oraz wyceną pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Niezrealizowane różnice kursowe: nie stanowią podatkowych różnic kursowych, jeśli podatnik dla celów podatku dochodowego ustala je metodą podatkową na podstawie art. 24c updof oraz art. 15a updop, stanowią podatkowe różnice kursowe, jeśli podatnik dla celów podatku dochodowego ustala je metodą bilansową, o której mowa w art. 14b updof oraz art. 9b updop, tj. na podstawie przepisów o rachunkowości. Przykład 7 Spółka zaciągnęła pożyczkę na bieżącą działalność gospodarczą w wysokości 40 000 euro. Kwota pożyczki wpłynęła na rachunek walutowy 20 grudnia 2017 r. Jej wpływ został wyceniony po kursie 4,2011 PLN/EUR (tabela nr 245/A/NBP/2017 z 19 grudnia 2017 r.). Wartość zobowiązania z tytułu otrzymanej pożyczki wynosiła 168 044 zł (40 000 euro × 4,2011 PLN/EUR). Zgodnie z umową pożyczka ma zostać spłacona w ciągu 8 miesięcy w 4 równych ratach. Termin spłaty pierwszej raty przypada 20 lutego 2018 r. Kurs średni NBP z 29 grudnia 2017 r. (31 grudnia 2017 r. przypadał w niedzielę) wynosił 4,1709 PLN/EUR (tabela nr 251/A/NBP/2017). Wartość zobowiązania z tytułu otrzymanej pożyczki ustalona na dzień bilansowy wynosiła 166 836 zł (40 000 euro × 4,1709 PLN/EUR). W związku z wyceną bilansową zobowiązania z tytułu pożyczki powstała niezrealizowana dodatnia różnica kursowa w kwocie 1208 zł [40 000 euro × (4,2011 PLN/EUR - 4,1709 PLN/EUR)]. Różnica ta:n nie stanowi przychodu podatkowego w przypadku, gdy podatnik ustala różnice kursowe metodą podatkową,n stanowi przychód podatkowy, gdy podatnik ustala różnice kursowe metodą bilansową. Różnice kursowe bilansowe oraz wynikowe Dla celów prawa bilansowego różnice kursowe mogą być również rozpoznawane jako różnice kursowe bilansowe oraz różnice kursowe wynikowe. Zgodnie z art. 30 ust. 4 uor różnice kursowe dotyczące aktywów i pasywów wyrażonych w walutach obcych, powstałe na dzień ich wyceny oraz przy zapłacie należności i zobowiązań w walutach obcych, jak również sprzedaży walut, zalicza się odpowiednio do przychodów lub kosztów finansowych. Ustalone w ten sposób różnice wpływają na wynik finansowy jednostki i są wykazywane w odpowiedniej pozycji rachunku zysków i strat. Są to różnice kursowe ustalane wynikowo. W księgach rachunkowych dodatnie różnice kursowe zwiększają przychody finansowe (Ma konto 750), natomiast ujemne różnice kursowe zwiększają koszty finansowe (Wn konto 755). Natomiast w rachunku zysków i strat prezentuje się je "per saldo", czyli po skompensowaniu dodatnich różnic kursowych z ujemnymi lub odwrotnie (art. 42 ust. 3 uor). O ile więc w księgach rachunkowych różnice kursowe są ujmowane "obrotami", tzn. dodatnie różnice kursowe są księgowane na koncie "Przychody finansowe", natomiast ujemne różnice kursowe - na koncie "Koszty finansowe", o tyle ich prezentacja w rachunku zysków i strat ma charakter wynikowy i wykazywana jest jako nadwyżka dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi lub odwrotnie. Nadwyżkę dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi wykazuje się w rachunku zysków i strat w przychodach finansowych w pozycji (wariant kalkulacyjny) lub (wariant porównawczy) - jako "Inne przychody finansowe". Z kolei nadwyżkę ujemnych różnic kursowych wykazuje się w kosztach finansowych odpowiednio w pozycji (wariant kalkulacyjny) lub (wariant porównawczy) - jako "Inne koszty finansowe". Przykład 8 Spółka kapitałowa ma dwie należności z tytułu dostaw towarów, powstałe w trakcie 2017 r., które na dzień bilansowy ( r.) nie zostały uregulowane przez dłużników. Tabela 1. Wycena należności na dzień bilansowy Saldo należności w trakcie roku obrotowego wynosi 222 000 zł (138 000 zł + 84 000 zł). Saldo należności na dzień bilansowy wynosi 222 670 zł (139 252 zł + 83 418 zł).W wyniku bilansowej wyceny należności wyrażonych w walucie obcej powstały następujące różnice kursowe: Tabela 2. Różnice kursowe ustalone na dzień bilansowy AKTYWA Sposób ustalenia różnicy kursowej Przychody/koszty finansowe Należność od odbiorcy X Wartość należności z dnia jej zarachowania: 138 000 zł Wartość należności na dzień bilansowy: 139 252 zł Dodatnia różnica kursowa: 1252 zł Przychody finansowe Należność od odbiorcy Y Wartość należności z dnia jej zarachowania: 84 000 zł Wartość należności na dzień bilansowy: 83 418 zł Ujemna różnica kursowa: 582 zł Koszty finansowe W przypadku należności od odbiorcy X wycena według średniego kursu waluty z r. spowodowała wzrost jej wartości w stosunku do wyceny z dnia zarachowania. Zastosowanie kursu z dnia bilansowego powoduje, że z tytułu tego aktywa jednostka oczekuje wpływu zwiększonych korzyści ekonomicznych, które w przyszłości może uzyskać w formie zapłaty, co jest spowodowane wzrostem kursu waluty. Powstała w ten sposób dodatnia różnica kursowa w kwocie 1252 zł, która zwiększa przychody finansowe w przypadku należności od odbiorcy Y wycena według kursu średniego z r. spowodowała spadek jej wartości w stosunku do wyceny z dnia zarachowania. Zastosowanie kursu z dnia bilansowego powoduje, że z tytułu tego aktywa jednostka może uzyskać zmniejszony wpływ korzyści ekonomicznych, który jest spowodowany spadkiem kursu waluty, w jakiej wyrażono należność. Powstała w ten sposób ujemna różnica kursowa w kwocie 582 zł zwiększa koszty finansowe w księgach rachunkowych 2017 r.:1. PK - dodatnia różnica kursowa związana z bilansową wyceną należności XWn "Należności od zagranicznych odbiorców" 1 252 - w analityce: konto imienne kontrahentaMa "Przychody finansowe" 1 252 - w analityce: "Dodatnie różnice kursowe"2. PK - ujemna różnica kursowa związana z bilansową wyceną należności YWn "Koszty finansowe" 582 - w analityce "Ujemne różnice kursowe"Ma "Należności od zagranicznych odbiorców" 582 - w analityce: konto imienne kontrahenta Prezentacja różnic kursowych w rachunku zysków i strat ma charakter wynikowy i jest wykazywana jako nadwyżka dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi lub odwrotnie. Przyjmując w uproszczeniu, że należności od odbiorców X i Y są jedynymi transakcjami związanymi z powstaniem bilansowych różnic kursowych, to na dzień bilansowy: wartość ujemnych różnic kursowych, ujętych jako koszty finansowe (Wn "Koszty finansowe"), wynosi 582 zł, wartość dodatnich różnic kursowych, ujętych jako przychody finansowe (Ma "Przychody finansowe"), wynosi 1252 zł. Przy założeniu, że jednostka sporządza rachunek zysków i strat w wariancie porównawczym, w rachunku tym nadwyżka dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi różnicami kursowymi w kwocie 670 zł (1252 zł - 582 zł) zostanie wykazana w poz. jako "Inne przychody finansowe". Tabela 3. Prezentacja w rachunku zysków i strat - wariant porównawczy (fragment) Różnice kursowe mogą być rozpoznawane również w ujęciu bilansowym. Są to różnice kursowe, które nie wpływają na wynik finansowy jednostki poprzez zaliczenie ich do przychodów lub kosztów finansowych, lecz wpływają na odpowiednie pozycje aktywów lub pasywów bilansu (patrz: punkt Różnice kursowe w księgach rachunkowych). Zgodnie z art. 28 ust. 4 i 8 w zw. z art. 30 ust. 4 uor dotyczy to: różnic kursowych zaliczonych do kosztu wytworzenia produktów lub ceny nabycia towarów - w przypadku zobowiązań zaciągniętych w celu finansowania długotrwałego okresu wytwarzania produktu lub procesu niezbędnego dla długotrwałego przygotowania towaru do sprzedaży, różnic kursowych zaliczonych do ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środków trwałych, środków trwałych w budowie oraz wartości niematerialnych i prawnych. 2. Podstawy prawne dotyczące przeliczania operacji gospodarczych wyrażonych w walutach obcych i ustalania różnic kursowych dla celów bilansowych i podatkowych Transakcje wyrażone w walutach obcych, jak np. sprzedaż lub zakup towarów i usług, muszą być przeliczane na złote, i to dwukrotnie, a mianowicie najpierw na dzień przeprowadzenia transakcji skutkującej np. powstaniem przychodu lub poniesieniem kosztu, potem na dzień otrzymania lub dokonania zapłaty w walucie obcej. Kurs waluty, po którym dokonuje się przeliczenia, ustala się odrębnie dla każdego z tych zdarzeń, co na gruncie prawa bilansowego i ustaw o podatku dochodowym prowadzi do powstawania różnic kursowych. Zastosowanie właściwego kursu waluty na każdym etapie przeliczenia transakcji wyrażonej w walucie obcej jest warunkiem ustalenia różnic kursowych w ich prawidłowej wysokości. Z tego powodu należy znać podstawy prawne, które na gruncie prawa bilansowego, ustaw o podatku dochodowym oraz ustawy o VAT wyznaczają sposób wyceny poszczególnych transakcji. Wycena transakcji i zasady ustalania różnic kursowych według ustawy o rachunkowości Różnice kursowe ustalane dla celów bilansowych powstają wtedy, gdy wartość transakcji po przeliczeniu na złote w momencie przeprowadzenia jest inna niż wartość tej transakcji w momencie jej faktycznego rozliczenia (np. zapłaty) lub dokonania wyceny bilansowej. Zanim jednostka ustali różnice kursowe, najpierw powinna prawidłowo określić wartość transakcji wyrażonych w walucie obcej. Na bilansowe zasady wyceny transakcji wyrażonych w walutach obcych wskazuje art. 30 uor. Przepis ten określa sposób: wyceny operacji gospodarczych w trakcie roku obrotowego, wyceny składników aktywów i pasywów na dzień bilansowy, wyceny aktywów i pasywów wyrażonych w walutach, dla których NBP nie ogłasza kursu, ujęcia powstałych różnic kursowych w księgach rachunkowych. Wycena operacji gospodarczych w trakcie roku obrotowego Na podstawową zasadę wyceny transakcji wyrażonych w walutach obcych dokonywanej w trakcie roku obrotowego wskazuje art. 30 ust. 2 uor. W myśl tego przepisu wyrażone w walutach obcych operacje gospodarcze ujmuje się w księgach rachunkowych na dzień ich przeprowadzenia - o ile odrębne przepisy dotyczące środków pochodzących z budżetu ... ^{Jeśli pierwsza z tych wartości będzie wyższa od drugiej, mamy dodatnie różnice kursowe (art. 24c ust. 2 pkt 2 ustawy o pdof), ujmowane w kolumnie 8 księgi "Pozostałe przychody", a w odwrotnym przypadku wystąpią ujemne różnice kursowe (art. 24c ust. 3 pkt 2 ustawy o pdof), które należy wpisać do kolumny 13 księgi "Pozostałe} Różnice kursowe są niczym niekończąca się opowieść. Pojawiają się w trakcie roku, przy zamykaniu każdego okresu rozliczeniowego oraz zamknięciu roku. Przy sporządzaniu sprawozdania finansowego mogą przysporzyć wielu problemów. Warto od początku stosować w ewidencji podział na zrealizowane i niezrealizowane różnice kursowe, a ponadto prowadzić jasny i zrozumiały opis księgowań dotyczących zrealizowanych różnic, szczególnie gdy spółka planuje lub ma obowiązek sporządzać rachunek przepływów pieniężnych. Obowiązek ustalania różnic kursowych wynika wprost z ustawy o rachunkowości, która wymaga, aby księgi były prowadzone w polskich złotych. Ponadto ujmowanie różnic w odpowiednim okresie rozliczeniowym wpisuje się w stosowanie jednej z nadrzędnych zasad rachunkowości – zasady memoriału. Przepisy podatkowe także regulują sposób przeliczania przychodów osiągniętych i kosztów poniesionych w walucie obcej, dla celów ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. W trakcie roku Zaistnienie transakcji kupna lub sprzedaży w walucie obcej rozpoczyna drogę wycen jej wartości w walucie krajowej. Najpierw konieczne jest zaewidencjonowanie faktury sprzedaży lub zakupu w księgach polskiego przedsiębiorcy. Zgodnie z ustawą o rachunkowości operacje wyrażone w walutach obcych ujmuje się w księgach na dzień ich wystąpienia (przeprowadzenia) według kursu: – faktycznie zastosowanego – jeżeli operacja dotyczyła sprzedaży lub kupna walut, – średniego ogłoszonego przez NBP na dzień poprzedzający dzień przeprowadzenia pozostałych rodzajów operacji. W momencie zapłaty w walucie obcej przeliczenie jej wartości na złote następuje po kursie faktycznie zastosowanym w dniu zapłaty. Przepisy o podatkach dochodowych wskazują, że przychody osiągane w walucie obcej należy przeliczyć według kursu obowiązującego w ostatnim dniu roboczym poprzedzającym dzień uzyskania przychodu. W przypadku kosztów należy przyjąć kurs z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Dwie metody Najczęściej stosowaną metodą rozliczania różnic kursowych na potrzeby podatku dochodowego jest metoda podatkowa. Alternatywą dla tego rozwiązania jest metoda bilansowa (rachunkowa) ustalania różnic kursowych. Pierwsza z nich jest wyjaśniona w art. 15a ustawy o CIT, a druga została opisana w art. 9b tej ustawy >patrz tabela. W skrócie – zasadnicza różnica między tymi metodami polega na tym, że metoda podatkowa zezwala na ujmowanie w rachunku podatkowym wyłącznie zrealizowanych różnic kursowych, natomiast podmioty stosujące metodę rachunkową mogą w nim rozliczyć różnice kursowe z wyceny bilansowej. Uwaga! Zastosowanie metody rachunkowej na potrzeby ustalania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym jest obostrzone dodatkowymi wymaganiami: Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ – w okresie stosowania tej metody sprawozdanie finansowe podmiotu musi być badane przez biegłego rewidenta, – wybór metody należy zgłosić do urzędu skarbowego, w terminie do końca pierwszego miesiąca roku podatkowego lub gdy działalność jest dopiero rozpoczynana – do 30 dnia od dnia jej rozpoczęcia, – metoda ta musi być stosowana nie krócej niż trzy lata, licząc od początku roku podatkowego, w którym została przyjęta, – rezygnacja z tej metody również musi zostać zgłoszona do urzędu skarbowego, do końca roku podatkowego poprzedzającego rok podatkowy, w którym podatnik zamierza z niej zrezygnować. W rzeczywistości rzadko można spotkać spółki, które zdecydowały się na rachunkowe rozliczanie różnic kursowych w kalkulacji dochodu do opodatkowania. Przychody lub koszty Dodatnie różnice kursowe są przychodem finansowym, natomiast ujemne – kosztem finansowym. Wycena operacji wyrażonych w walucie obcej z jednej strony zmienia wartość danej pozycji w bilansie, z drugiej trafia do rachunku zysków i strat, a więc wpływa na wynik finansowy. Uwaga! W rachunku zysków i strat różnice kursowe powinny być prezentowane per saldo. Oznacza to konieczność pokazania tylko wyniku na wszystkich (podatkowych i bilansowych) różnicach kursowych: – jeżeli ostateczny wynik jest dodatni (przeważają dodatnie różnice kursowe), to ta kwota prezentowana jest w przychodach finansowych, – jeżeli natomiast wartość jest ujemna (przeważają ujemne różnice kursowe), to ta kwota jest przypisana kosztom finansowym. Zmiana kursów może wpływać na wartość początkową środków trwałych W wybranych przypadkach skutki wyceny operacji walutowych, zamiast zostać odniesione w wynik finansowy, wpływają na inną pozycję bilansu. Przykładem takiej sytuacji jest kredyt w walucie obcej zaciągnięty na realizację inwestycji w środki trwałe. Jeżeli na dzień bilansowy projekt nie został zrealizowany, to różnice kursowe z wyceny kredytu są odnoszone na wartość środka trwałego w budowie (podobnie jak odsetki od tego kredytu). –

Od rachunku zysków i strat oraz bilansu cash flow różni się przede wszystkim tym, że zawiera informacje lepiej obrazujące stan faktyczny. Ważne! Rachunek przepływów pieniężnych – w odróżnieniu od pozostałych elementów sprawozdania finansowego – nie zawiera wartości szacunkowych, a jedynie zapis przepływów pieniężnych

Rachunek zysków i strat jako jeden z podstawowych i obligatoryjnych elementów sprawozdania finansowego informuje jednostkę o efektywności poszczególnych rodzajów działalności oraz o ogólnym wyniku finansowym przedsiębiorstwa. W Polsce rachunek zysków i strat może być sporządzony w wersji porównawczej lub kalkulacyjnej, gdzie kwestie wyboru pozostawiono kierownikowi jednostki, jednakże istnieją pewne ograniczenia, o czym przeczytać będzie można w dalszej części artykułu. Różnica pomiędzy dwoma sposobami sporządzania rachunku zysków i strat występuje tylko na etapie określenia wyniku na sprzedaży i właśnie to zostanie omówione w niniejszym tekście. Część dotycząca pozostałej działalności operacyjnej i finansowej została scharakteryzowana w artykule pt. Sprawozdanie finansowe - część 1 Rachunek zysków i strat (wariant porównawczy).Rachunek zysków i strat - czym jest?Rachunek zysków i strat prowadzony w układzie kalkulacyjnym, mimo trudności przy podziale kosztów na działy wymagające jednoznacznego rozliczenia i subiektywnej oceny, daje szersze możliwości analizy wysokości kosztów. Układ kalkulacyjny jest zorientowany przede wszystkim na sprzedaż, gdyż informuje o poszczególnych kosztach wytworzenia, czyli kosztach wyprodukowanych wyrobów, produkcji sprzedanej, zapasów końcowych, a także kosztach sprzedaży i kosztach ogólnego wyboru rachunku zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym mają jednostki, które prowadzą ewidencję kosztów w układzie rodzajowym (zespół 4) oraz w układzie funkcjonalnym (zespół 5). Dla jednostek prowadzących ewidencję wyłącznie w zespole 5 sporządzenie sprawozdania w wariancie kalkulacyjnym jest obligatoryjne. W praktyce bardzo duże znaczenie ma również wielkość firmy i branża, w jakiej działa podmiot, bo to determinuje potrzeby informacyjne kierownictwa jednostki, a co za tym idzie wybór odpowiedniego wariantu rachunku zysków i z tytułu sprzedanych produktów, towarów i materiałówW tej pozycji wykazuje się wszystkie przychody ze sprzedaży związane z podstawową działalnością tabela prezentuje rachunek zysków i strat w części dotyczącej sprzedażyWYSZCZEGÓLNIENIEAPrzychody netto ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów, w tym: od jednostek powiązanychIPrzychody netto ze sprzedaży produktówIIPrzychody netto ze sprzedaży towarów i materiałówPrzychody netto ze sprzedaży nie zostały jednoznacznie zdefiniowane, a jedynie pośrednio z art. 42 ust. 2 ustawy o rachunkowości (dalej UoR) wynika, że przychody netto ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów to wartości wyrażone w rzeczywistych cenach sprzedaży z uwzględnieniem dotacji, opustów, rabatów oraz innych zwiększeń i zmniejszeń, bez podatku od towarów i usług (VAT należnego).Kierując się zasadą memoriału (art. 6 ust. 1 UoR), w księgach jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte i przypadające na jej rzecz przychody dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty. W związku z tym, iż ustawa o rachunkowości jednoznacznie nie określa daty realizacji przychodu (z wyjątkiem przychodów z długotrwałych umów o usługi, w tym budowlane - art. 34a UoR) w praktyce przyjęło się, w celu uniknięcia rozbieżności, że dla ustalenia momentu powstania przychodu w ujęciu bilansowych stosuje się przepisy prawa z ogólnymi zasadami określonymi w art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej PDOP) oraz art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej PDOF), za datę powstania przychodu uważa się dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi (albo częściowego wykonania usługi), nie później jednak niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Zatem przychód powstaje w dacie zdarzenia, które miało miejsce tutaj zwrócić uwagę na fakt, że zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 PDOP oraz art. 14 ust. 3 pkt 1 PDOF do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach Przychody netto ze sprzedaży produktówW pozycji przychody netto ze sprzedaży produktów ujmowane są wyroby gotowe, półprodukty oraz usługi wchodzące w zakres podstawowej działalności gospodarczej przedsiębiorstwa. Przychody te ewidencjonowane są w cenach netto na podstawie wystawionych przez jednostkę dowodów księgowych (faktur, rachunków).W przypadku prowadzenia różnorodnej działalności, celem ułatwienia ustalenia wyniku na każdym rodzaju działalności spółka powinna prowadzić ewidencję szczegółową sprzedaży z podziałem na poszczególne grupy produktów. Dodatkowo poszczególnym kontom przychodów ze sprzedaży powinny odpowiadać właściwe konta kosztów prowadzone w ramach kont zespołu 5. Niniejszy podział może być dokonany ze względu na stawki VAT, odrębne ujęcie sprzedaży na rzecz kontrahentów krajowych i zagranicznych czy dla odrębnych produktów lub usług. Jednostki mogą także ustalić, że podział przychodów ze sprzedaży w oparciu o powyższe kryteria będzie ujmowany na odrębnych kontach ze wzorcowym planem kont przychody ze sprzedaży produktów ujmowane są na koncie 70-0 “Sprzedaż produktów” po stronie Ma. Natomiast po stronie Wn tego konta ujmuje się zmniejszenia przychodów z tytułu udzielonych rabatów, opustów, a także wynikające z uznanych reklamacji, które spowodowały obniżenie ceny sprzedaży lub zwrot Przychody netto ze sprzedaży towarów i materiałówPrzychody netto ze sprzedaży towarów i materiałów, podobnie jak przychody netto ze sprzedaży produktów, ewidencjonowane są w cenach netto w oparciu o dowody księgowe wystawione przez jednostkę. Wartość ta przedstawia wysokość przychodu wygenerowanego dzięki sprzedaży dóbr wcześniej zakupionych przez przychodów netto ze sprzedaży towarów dokonuje się na koncie 73-0 "Sprzedaż towarów", natomiast materiałów na koncie 74-0 "Sprzedaż materiałów i opakowań".Koszty sprzedanych produktów, towarów i materiałówW rachunku zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym podział kosztów dokonywany jest w oparciu o tzw. układ kalkulacyjny kosztów. Takie ujęcie pozwala na określenie wysokości kosztów związanych z wytworzeniem lub zakupem wszystkich sprzedanych przez jednostkę dóbr. Podstawowym podziałem kosztów dających wstępną informację jest podział na:koszty bezpośrednie,koszty bezpośrednie to ta część kosztów działalności operacyjnej, dla których istnieje bezpośrednia relacja przyczynowo-skutkowa pomiędzy użytym zasobem, a osiągniętym efektem. Do klasycznych kosztów bezpośrednich zalicza się najczęściej:zużycie materiałów w cenach nabycia, w których wielkość na jednostkę produktu lub usługi można dokładnie określić na podstawie dokumentów materiałowych np. rozchód wewnętrzny (RW),wynagrodzenia wraz z narzutami pracowników zatrudnionych przy produkcji wyrobów, które można dokładnie określić na podstawie kart pracy na jednostkę produktu lub usługi,inne koszty bezpośrednie np. zużycie narzędzi specjalnych wykorzystywanych tylko przy produkcji określonych produktów, koszt obróbki obcej na rzecz danego produktu, dokonanej przez inne przedsiębiorstwo. Koszty pośrednie natomiast obejmują te składniki kosztów, które nie mogą być bezpośrednio odnoszone do produkowanych wyrobów lub usług bądź rodzajów działalności, tzn. nie można przyporządkować ich poszczególnym nośnikom na podstawie pomiarów i dowodów źródłowych. Koszty pośrednie rozliczane są za pomocą tzw. kluczy rozliczeniowych ustalanych przez jednostkę, umożliwiających powiązanie kosztów z praktyce podział kosztów na bezpośrednie i pośrednie odgrywa ogromną rolę, gdyż od tego zależy kalkulacja kosztów jednostkowych, ustalanie cen produktów i usług, wycena zapasów, ocena sterowalności tabela prezentuje rachunek zysków i strat w części dotyczącej kosztów z działalności operacyjnejBKoszty sprzedanych produktów, towarów i materiałów, w tym: od jednostek powiązanychIKoszt wytworzenia sprzedanych produktówIIWartość sprzedanych towarów i materiałówWydzielenie tych dwóch wartości pozwala na ustalenie osobno wyniku na sprzedaży produktów oraz wyniku na sprzedaży towarów i Koszt wytworzenia sprzedanych produktówDefinicja wytworzenia kosztu sprzedanych produktów znajduje się w art. 28 ust. 3 UoR, koszt wytworzenia produktu obejmuje koszty pozostające w bezpośrednim związku z danym produktem oraz uzasadnioną część kosztów pośrednio związanych z wytworzeniem tego produktu. Koszty bezpośrednie obejmują wartość zużytych materiałów bezpośrednich, koszty pozyskania i przetworzenia związane bezpośrednio z produkcją i inne koszty poniesione w związku z doprowadzeniem produktu do postaci i miejsca, w jakich się znajduje w dniu wyceny. Do uzasadnionej, odpowiedniej do okresu wytwarzania produktu, części kosztów pośrednich zalicza się zmienne pośrednie koszty produkcji oraz tę część stałych, pośrednich kosztów produkcji, które odpowiadają poziomowi tych kosztów przy normalnym wykorzystaniu zdolności produkcyjnych. Za normalny poziom wykorzystania zdolności produkcyjnych uznaje się przeciętną, zgodną z oczekiwaniami w typowych warunkach, wielkość produkcji za daną liczbę okresów lub sezonów, przy uwzględnieniu planowych remontów. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie kosztu wytworzenia produktu, jego wyceny dokonuje się według ceny sprzedaży netto takiego samego lub podobnego produktu, pomniejszonej o przeciętnie osiągany przy sprzedaży produktów zysk brutto ze sprzedaży, a w przypadku produktu w toku - także z uwzględnieniem stopnia jego przetworzeń. Do kosztów wytworzenia produktu nie zalicza się między innymi kosztów:będących konsekwencją niewykorzystanych zdolności produkcyjnych i strat produkcyjnych,ogólnego zarządu, które nie są związane z doprowadzaniem produktu do postaci i miejsca, w jakich się znajduje na dzień wyceny,magazynowania wyrobów gotowych i półproduktów, chyba że poniesienie tych kosztów jest niezbędne w procesie produkcji,kosztów sprzedaży z art. 28 ust. 4a UoR jeżeli roczne sprawozdanie finansowe jednostki nie podlega obowiązkowi badania i ogłaszania, to obliczając koszt wytworzenia produktu, jednostka może do kosztów bezpośrednich doliczyć koszty pośrednie związane z wytworzeniem tego produktu niezależnie od poziomu wykorzystania zdolności produkcyjnych, a ustalony w ten sposób koszt wytworzenia nie może być wyższy od ceny sprzedaży sytuacji, gdy ustalenie kosztu wytworzenia produktu nie jest możliwe, jego wyceny dokonuje się według ceny sprzedaży netto produktów o jednakowych lub zbliżonych parametrach, pomniejszonej o przeciętnie osiągany przy sprzedaży produktów zysk brutto ze sprzedaży. W przypadku produktów w toku należy uwzględnić również jego stopień celu ewidencji produktów jednostka ma do wyboru kilka możliwości. Jeżeli dokonuje ona ewidencji produktów w oparciu o planowany koszt wytworzenia lub inaczej ustaloną cenę ewidencyjną, a zapisy są dokonywane na koncie 60 “Produkty gotowe i półprodukty”, wówczas należy pamiętać, aby na koncie 70-1 “Koszt sprzedanych produktów” na dzień bilansowy ująć ich wartość po rozliczeniu odchyleń od stałych cen ewidencyjnych. W przypadku uproszczonego ujęcia produktów na koncie 70-1 (w momencie ich wytworzenia) należy pamiętać, że nie później niż na dzień bilansowy jednostka zobowiązana jest przeprowadzić spis z natury i dokonać odpisu aktualizującego stan niesprzedanych wyrobów i produkcji w toku i ująć je na koncie zwrócić uwagę, że niektóre organy podatkowe uważają, iż należy ustalać stan odpisywanych materiałów i towarów oraz korygować wielkość kosztów o wartość niesprzedanych zapasów w każdym okresie rozliczeniowym, za który ustalana jest zaliczka na podatek dochodowy, tj. co miesiąc lub kwartał. Wyjątkiem jest sytuacja, w której podatnik opłaca zaliczki na podatek dochodowy w uproszczonej Wartość sprzedanych towarów i materiałówWartość sprzedanych towarów i materiałów określona jest w oparciu o cenę zakupu netto. Ewidencja towarów dokonywana jest za pośrednictwem konta 73-1 "Wartość sprzedanych towarów w cenach zakupu (nabycia)", natomiast materiałów na koncie 74-1 "Wartość sprzedanych materiałów".Podobnie jak w przypadku ewidencji produktów, jednostka ma różne możliwości ujęcia kosztu sprzedanych towarów i materiałów. W przypadku bezpośredniego odpisu wartości towarów i materiałów w momencie ich zakupu, jednostka musi pamiętać, aby na dzień bilansowy ustalić drogą inwentaryzacji wartość niesprzedanych towarów i materiałów, a następnie dokonać wyksięgowania w korespondencji z kontem 33 “Towary” lub 31 “Materiały i opakowania”. Natomiast w przypadku ewidencji towarów i materiałów w cenach ewidencyjnych należy wyksięgować odchylenia przypadające na sprzedane do dnia bilansowego towary i materiały. Konta 73-1 oraz 74-1 powinny na dzień bilansowy przedstawiać wartość sprzedanych towarów w cenach nabycia, niezależnie od tego, w jaki sposób dokonywana jest ewidencja tych towarów w trakcie działalność operacyjna w rachunku zysków i strat zakończona jest pozycją C. Zysk (strata) brutto ze sprzedaży. Jest to różnica pomiędzy sumą przychodów ze sprzedaży osiągniętych przez jednostkę w danym okresie sprawozdawczym, a sumą kosztów bezpośrednio związanych z ich sprzedażyW pozycji D rachunku zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym znajdują się koszty sprzedaży. Są to dodatkowe koszty związane z samym procesem sprzedawania dóbr, do których można zaliczyć koszty komplementacji dostaw, pakowania, transportu, załadunku, wyładunku, ubezpieczenia, utrzymania sieci handlowej, reklamy i marketingu. Koszty sprzedaży ujmowane są na koncie 52 “Koszty sprzedaży”, a na dzień bilansowy przenosi się je na konto 86 “Wynik finansowy”, chyba że w trakcie roku koszty te zostały już rozliczone na koncie 70-1 “Koszt sprzedanych produktów”.Koszty ogólne zarząduKoszty ogólne zarządu stanowią pozycję E w kalkulacyjnym rachunku zysków i strat, spośród których można wyróżnić dwie grupy kosztów:koszty administracyjno-gospodarcze - związane z utrzymaniem zarządu przedsiębiorstwa, takie jak płace pracowników administracji czy koszty biurowe;koszty ogólnoprodukcyjne - dotyczące utrzymania całego przedsiębiorstwa, takie jak koszty ochrony, koszty sprzątania otoczenia fabryki oraz wszystkie inne koszty produkcji, których przypisanie do konkretnych produktów jest niemożliwe gdyż są one ponoszone ogólnie dla całego kosztów zarządu dokonuje się na koncie 55 “Koszty zarządu”, które podobnie jak w przypadku kosztów sprzedaży na dzień bilansowy przenoszone są na wynik finansowy, chyba że zostały one już ujęte w trakcie roku na koncie 70-1 “Koszt sprzedanych produktów”.Rachunek zysków i strat - podsumowanieZastosowanie wariantu kalkulacyjnego rachunku zysków i strat, pomimo zwiększonej pracochłonności ewidencji księgowej, pozwala na uzyskanie bardziej przydatnych informacji, niż w przypadku wykazania kosztów i przychodów w układzie porównawczym. Dostarcza on informacji o koszcie wytworzenia sprzedanych produktów oraz poziomie kosztów okresu (kosztów sprzedaży i kosztów zarządu), co daje szersze możliwości analizy wysokości kosztów, tak istotnej dla właściwego zarządzania finansami przedsiębiorstwa. Mimo że w wariancie kalkulacyjnym mogą wystąpić problemy związane z ustaleniem kosztu wytworzenia produktów, wynikające np. ze wzrostu kosztów pośrednich w kosztach całkowitych, to jego przydatność w podejmowaniu decyzji jest dużo wyższa niż rachunku zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym. Należy także pamiętać, że jednostka prowadząca koszty w układzie funkcjonalnym (konta zespołu 5) z pominięciem kont rodzajowych (zespół 4), ze względu na obowiązek ustawowy musi dokonać odpowiedniego rozwinięcia analitycznego, co także zwiększa użyteczność decyzyjną.

Metoda brutto charakteryzuje się tym, że przychody i koszty są ujmowane w rachunku zysków i strat oddzielnie wraz z podziałem na kolejne rodzaje działalności. Odrębnie uj-muje się również zyski i straty nadzwyczajne. Ta metoda decyduje o możliwości ujawnienia w rachunku zysków i strat przyczyn wpływających na wynik finansowy.

polski arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński niemiecki Synonimy arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński ukraiński Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń wulgarnych. Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń potocznych. DOCHODY Z ULOKOWANYCH FUNDUSZY, ODSETKI BANKOWE I INNE; DODATNIE RÓŻNICE KURSOWE ERTRAG AUS ANLAGEMITTELN, BANKZINSEN UND SONSTIGE EINNAHMEN, KURSGEWINNE B. mając na uwadze, że na główne elementy tej nadwyżki składa się osiągnięcie dochodów wyższych od zakładanych o 400703258 EUR, niepełne wykorzystanie środków przewidzianych na wydatki w wysokości 1667346181 EUR oraz dodatnie różnice kursowe w wysokości 185541760 EUR, B. in der Erwägung, dass die wichtigsten Komponenten dieses Überschusses Übereinnahmen in Höhe von 400703258 EUR, eine Nichtausschöpfung der verfügbaren Ausgabenmittel in Höhe von 1667346181 EUR und positive Wechselkursdifferenzen in Höhe von 185541760 EUR sind, Dodatnie różnice kursowe, z wyjątkiem zysków z działalności finansowej opisanych w nocie poniżej, są również ujęte w niniejszej pozycji. Wechselkursgewinne sind mit Ausnahme der in Erläuterung unten behandelten Finanztätigkeiten ebenfalls unter diesem Posten erfasst. Oznacza to konieczność przyporządkowania każdej powstałej różnicy kursowej do określonego rodzaju działalności, a jeśli nie jest to możliwie dodatnie różnice kursowe stanowią w całości przychód podlegający opodatkowaniu. Dies bedeutet, dass jede entstandene Kursdifferenz einer bestimmten Art der Tätigkeit zugeordnet werden muss. Sollte dies unmöglich sein, so stellen die gesamten Kursgewinne eine steuerbare Einnahme dar. Inwestycje te są wyceniane metodą sumowania poszczególnych pozycji po najniższym koszcie lub według wartości rynkowej, co eliminuje wszelkie niezrealizowane dodatnie różnice kursowe w ramach portfela. Sie werden fallweise entweder zu den Anschaffungskosten oder zum Marktwert bewertet, wobei der jeweils niedrigere Wert angesetzt wird. Damit wird die Erfassung zurechenbarer nicht realisierter Gewinne, die in diesem Portfolio bestehen könnten, ausgeschlossen. Natomiast niezrealizowane dodatnie różnice kursowe i zyski z tytułu aktualizacji wartości do cen rynkowych związane ze złotem i aktywami walutowymi EBC nie są wykazywane w rachunku zysków i strat, lecz ujmowane w bilansie na koncie różnic z aktualizacji wyceny. Bewertungsgewinne bei diesen Beständen sind hingegen nicht erfolgswirksam , sondern werden unter dem Ausgleichsposten aus Neubewertung direkt in der Bilanz ausgewiesen. mając na uwadze, że na główne elementy tej nadwyżki składa się dodatni wynik po stronie dochodów wynoszący ponad 1,8 mld EUR, niewykorzystane środki po stronie wydatków w wysokości 2,72 mld EUR i dodatnie różnice kursowe w wysokości 22,3 mln EUR, in der Erwägung, dass die Hauptkomponenten dieses Überschusses ein positives Ergebnis bei den Einnahmen in Höhe von über 1,8 Mrd. EUR, eine Ausgabenunterschreitung um 2,72 Mrd. EUR und eine positive Wechselkursdifferenz von 22,3 Mio. EUR sind, Środki te przeznaczone są na pokrycie strat z tytułu ujemnych różnic kursowych poniesionych przez Eurojust przy zarządzaniu budżetem w zakresie, w jakim straty takie nie mogą być kompensowane przez dodatnie różnice kursowe. Diese Mittel sind zur Deckung der von Eurojust bei der Verwaltung ihres Haushalts erlittenen Kursverluste bestimmt, soweit diese nicht gegen Kursgewinne aufgerechnet werden können. Dodatnie różnice kursowe mogą być zarówno zrealizowane jak i niezrealizowane. Nie znaleziono wyników dla tego znaczenia. Wyniki: 9. Pasujących: 9. Czas odpowiedzi: 47 ms. Documents Rozwiązania dla firm Koniugacja Synonimy Korektor Informacje o nas i pomoc Wykaz słów: 1-300, 301-600, 601-900Wykaz zwrotów: 1-400, 401-800, 801-1200Wykaz wyrażeń: 1-400, 401-800, 801-1200 . 33 254 44 45 319 270 289 498

dodatnie różnice kursowe w rachunku zysków i strat